EXTRA MAYONAISE

Ik fiets regelmatig een ronde van zo’n twintig kilometer. Dan kom ik langs het dorp Oijen waar cafetaria Wimke te vinden is. Natuurlijk leg ik daar regelmatig aan voor koffie met een appelpunt of een heerlijk croquetje. In de lockdowntijd nam ik dat mee naar een bankje dertig meter verderop. Afhalen mocht immers, maar binnen oppeuzelen was verboden.

Als de temperatuur dat toeliet, zat ik dan heerlijk een half uur op dat bankje. Zo ook die keer dat ik mijn stemming niet liet verpesten door de lockdown. Ik probeerde mijn bekertje koffie zonder morsen bij het bankje te krijgen. Het croquetje lag te dampen in een langwerpig plastic bakje (hoe lang nog dat plastic?). Een mop romige mayonaise fleurde de zaak op.

Gelukkig zat er niet al een echtpaar op het bankje, want dan paste ik er niet meer naast op anderhalve meter afstand. Ik genoot van de zonnestralen en moest een beetje dooreten om de mayonaise niet slap te laten worden, zoals smeltend ijs in de zon. Het croquetje hapte heerlijk weg, met steeds een lik van dat romige spul. Maar omdat ik even van de hooikoorts mijn neus moest snuiten, zette ik het bakje met de heerlijkheid even naast me op het bankje. Een beetje van me vandaan, om het er niet af te stoten, bij het pakken van mijn zakdoek.

Een paar tellen later hoorde ik niet mezelf snuiten, maar hoorde ik een vreemd soort plofgeluid. En, oh wee. Toen ik naar mijn bakje keek, zag ik een extra mop mayonaise. Ik had die grote vogel, die me al een tijdje had bespied, geen kans gegeven het croquetje voor mijn neus weg te laten pikken. Zijn wraak was een welgemikte grote flats, als extra mayonaise.